Dag 8 en 9 in Yosemite Park

Vanmorgen allemaal nog heerlijk gedoucht onder de showers van het Marin Park, want na vandaag verblijven we twee dagen op de Upper Pines Campground midden in het Yosemite National Park, waar we geen elektra en douchevoorziening hebben. Daar zijn we dus aangewezen op de douche van onze MinnieWinnie, en af en toe elektra als we de generator mogen draaien. Dat wordt dus echt kamperen.
Bij het uitchecken vroeg de medewerker van Marin Park aan ons wat onze volgende bestemming was, en bij het horen van Yosemite gaf hij meteen een routebeschrijving mee hoe het beste te rijden vanaf Marin. Ook vertelde hij dat bepaalde wegen afgesloten waren vanwege bosbranden net buiten het Yosemite gebied, en zocht hij meteen op internet of wij nog last zouden hebben van afgesloten wegen. Wat een service en wat een vriendelijke man! De Amerikanen die we tot nu toe ontmoet of wat gevraagd hebben zijn sowieso erg aardig en behulpzaam, dat valt echt op.
Na eerst nog wat boodschappen ingeslagen te hebben onderweg bij de WallMart, verlieten we de drukke Highway 580 om via de al iets rustiger Highway 205 naar de Highway 120 van Yosemite te rijden. De drukte op de weg werd wel steeds minder, maar de weg steeds steiler en bochtiger. Op de borden werd aangegeven dat de komende 6 mijl de airco uitgezet moest worden, en meteen werd duidelijk waarom. De weg ging zo steil omhoog dat onze Minnie behoorlijk hoog in de toeren moest om naar boven te komen, waarbij met veel pijn en moeite de snelheid van 40 Mijl per uur werd gehaald. Het motortje werd daarbij, net als ons interieur, flink warm. Uiteindelijk bereikten we het hoogste punt op 5000 Foot, en konden we gaan dalen. Wel was het flink sturen en remmen, want de ene haarspeldbocht volgde de andere op. Opvallend was wel dat er flinke stukken bos links en rechts zwartgeblakerd waren. Niet van de branden van nu, maar van eerdere bosbranden. Echt vreselijk zonde, want de natuur is hier prachtig.
Zonder het in de gaten te hebben reden we op de toegangspoortjes van Yosemite af en, omdat we al een Nationale Park Pas hadden gekocht bij het ophalen van de camper, konden we na de controle zo doorrijden.
Al na een paar bochten reden we tussen de grote rotsen door, en zagen we rechts van de weg de eerste waterval naar beneden komen. Dat moesten we natuurlijk vastleggen, dus even gestopt en uitgestapt voor wat foto’s, al bleef Jelyna steeds schichtig om haar heen kijken. In Yosemite leven ook beren, en na alle verhalen over eten wat je niet mag laten liggen maar in een speciale berenkluis opgeborgen moet worden, vermoed Jelyna achter iedere boom een uitgehongerde beer.
Na ons gemeld te hebben bij de ranger van de camping Upper Pines, reden we naar onze camperplek nr.217 midden in het bos, tussen de tentjes en andere campers.
Meteen daarna, onder grote belangstelling van onze kampeerburen links en rechts, zo nonchalant mogelijk onze BBQ aangestoken (alsof we al jaren kamperen). Om vervolgens de eerste hamburger tijdens het omdraaien uit de tang zo in het zand te laten glijden……………………….. Gelukkig hebben we verder wel heerlijk gegeten, met naast de hamburgers ook nog kip, biefstuk en verse stokbroodjes.
Na het eten nog even een stukje over de camping gelopen. Jelyna wilde niet mee en bleef in de goed afgesloten camper achter om te lezen. Wij liepen langs een beekje en wat bosjes en toen we stonden te kijken naar de geweldige rotsen, schrok Frank zich rot toen hij in het bosje naast zich wat hoorde ritselen en tegelijk zag bewegen. Het zal toch verdorie geen b…. Maar toen kwam er een hertje uit het struikgewas tevoorschijn, die op zijn gemak van de blaadjes zat te eten. Fabian kon op een meter of 3 op zijn gemak filmen, Bambi bleef rustig staan.
Morgen gaan we kijken of we met de shuttlebus een aantal uitkijkpunten kunnen bezoeken.

Dag 9:
Vannacht is het heerlijk afgekoeld, want gisteren overdag was het liefst 33 graden. Gelukkig staan we met de camper onder de bomen, dat scheelt een stuk in de warmte binnen. Hadden we gisteravond voor het slapen alles goed afgesloten i.v.m. het gevaar voor beren die op etensluchtjes afkomen, vanmorgen kwamen we erachter dat we het dakraampje boven ons bed gisteravond in het donker juist open, in plaats van dicht hebben gedraaid. Oeps…..
Het wakker worden was heel speciaal. Met onze slaperige ogen keken we uit het camperraam om te zien of er al meer mensen ontwaakt waren, waarbij we meteen tegen de rotswand van de El Capitan aankeken, de hoogste berg in Yosemite. De zon kwam op en scheen half op de berg, tussen de Seqouia bomen door. Werkelijk prachtige kleuren verlichten de bergwand, en steeds meer berg werd langzaam in het zonnetje gezet.
Na een ontbijtje buiten aan de picknick tafel, hebben we de rugzak met spullen gepakt en zijn naar de halte van de Park shuttle bus gelopen. Dat is ideaal. Overal op het park staan haltes waar je in de gratis bus kunt stappen, en deze rijdt naar alle belangrijke dingen en bezienswaardigheden in het park. Wij begonnen met het bezoeken van de Lower Yosemite Fall, de waterval die op slechts een half uurtje lopen van de bushalte lag. Eerst hoorden we het alleen nog maar, maar na over een bruggetje gelopen te zijn, zagen we het water met een donderend kabaal naar beneden komen. De medewerker gisteren van Marin Park vertelde ons al dat de watervallen dit jaar tot lang in de zomer vrij groot blijven, omdat er in het voorjaar nog veel sneeuw lag wat pas laat is gaan smelten.
Hier hebben we uitgebreid het natuurgeweld staan te bekijken en gefotografeerd, en Fabian waagde zich er zelfs aan om nog een stuk dichterbij te klimmen op de rotsen ernaast. Daar stonden immers meer mensen te fotograferen. Daar heeft hij nog mooie opnames gemaakt, en toen hij terug kwam zagen we het bord pas waarbij werd afgeraden om over de rotsen te klimmen, met daarbij een paar röntgenfoto’s van een gebroken onderbeen en een schedelbreuk van mensen die ook dachten dat ze wel even dichtbij konden komen. Dat liep bij hun blijkbaar minder goed af, Fabian kwam gelukkig ongeschonden terug.
Hierna stapten we weer op de bus om naar de halte van de 4 Miles trail te gaan. Dit is een wandeltocht van 4 mijl, (6,4 kilometer) met als eindpunt Glacier Point, een prachtig uitkijkpunt bovenop een berg. Het was echter bloedheet, dik 35 graden, en als je naar de top van een berg wilt lopen, gaat dat meestal omhoog. Al na nog geen halve mijl omhoog gelopen te hebben over een rots paadje, kwamen we tot de conclusie dat het wellicht toch niet zo’n goed idee was om dit te gaan doen. We kwamen namelijk bijna geen mensen tegen, en een meisje wat naar beneden kwam lopen vertelde ons dat ze op de top was afgezet met een auto, en dat ze er nu 2 uur over gedaan had om naar beneden te lopen, tot op het punt waar wij haar spraken. Naar beneden lopen was volgens haar goed te doen, maar naar boven moest je wel rekenen op de dubbele tijd i.v.m. het klimmen. En dan moet je ook weer terug lopen over hetzelfde pad, want boven rijden geen taxi’s of shuttlebussen.
Even snel gerekend zouden wij dus nog zo’n 6 uur lopen voor de boeg hebben, op een sterk hellend pad, terwijl we nu al het zweet op onze rug hadden staan. Dat ging hem niet worden. Fabian en Jelyna wilden nog een stuk verder lopen tot in ieder geval Union Point (dat was halverwege de 4 miles trail), maar Sylvia en ik hebben de afdaling ingezet en zijn beneden in de schaduw op een rotsblok gaan zitten. Een uur later kwamen ook Fabian en Jelyna terug, zij hadden het Union Point ook niet bereikt, maar waren wel aardig hoog gekomen en nog een smal bruggetje over een beekje met smeltwater overgestoken en mooie stukken gefilmd.
We moesten even wachten op de shuttlebus, maar zijn direct daarna naar onze camper gegaan om eerst een waterijsje en daarna een heerlijk glas koud drinken naar binnen te werken. Vanavond geen BBQ maar rijst met kip, en dan gaan we morgen Yosemite Park alweer verlaten om naar Mono Lake te rijden. Dit doen we via de Tioga Road, dat schijnt een prachtige bergweg te zijn met allerlei mooie uitzichten.