Mono Lake naar Zion

De bedoeling was al om vroeg op te gaan vandaag, dus we zouden een kort nachtje hebben. Dit korte nachtje werd ook nog eens onderbroken door één of andere sukkel die om half 2 ’s nachts zijn eigen camper blijkbaar niet meer kon vinden, en probeerde onze deur open te krijgen. Dit lukte natuurlijk niet, maar wij zaten rechtop in bed. Na een onvriendelijk verzoek van ons om op te sodemiet….., ehh weg te gaan, liet hij onze camper met rust en zocht verder.
Even later om 05.30 uur opgestaan om de camper vertrek klaar te maken, zodat we om 06.00 uur konden vertrekken. Dat betekent dat Jelyna haar bed, de dinette, moet worden opgeklapt om weer zitgedeelte met tafel te worden, en Fabian zijn bed boven het bestuurdersgedeelte moet ook half ingeklapt om te kunnen rijden. Voor Jelyna was dit geen tijd om op te staan, dus die verhuisde naar het grote bed achterin om verder te slapen.
Met de opkomende zon vlak voor ons, reden we Mono Lake uit, om rondom het meer richting het plaatsje Tonopah te rijden. Het was heerlijk rustig op de weg, zondagochtend vlak na 6 uur zijn er blijkbaar nog niet veel mensen wakker.
Na ongeveer 2,5 uur rijden door de middle of nowhere, kwamen we in Tonopah aan, een gehucht met een benzinepomp met in hetzelfde gebouw een Subway en Burgerking, en verder nog 2 motels met wat huizen. Meer was er in het dorp niet te vinden. Na hier benzine voor Minnie, en koffie voor Fabian en Frank te hebben getankt was onze schone slaapster inmiddels ook ontwaakt, en na een korte stop vervolgden we onze (lange) weg.
Hier nam Fabian het stuur over van Minnie om de komende 2 uur voor zijn rekening te nemen, en zo trokken we verder door het uitgestrekte Nevada over de US 375. Op meerdere plekken stonden gele waarschuwingsborden met een paard of koe erop, maar buiten enkele paardjes honderden meters links en rechts op de savanne, hadden we nog geen koe gezien. Dat veranderde echter, want eerst zagen we enkele koeien rechts van de weg, waarbij opviel dat er helemaal geen hekken stonden. Aha, vandaar natuurlijk die borden. Na nog geen 10 minuten verder rijden zagen we honderd meter verderop iets op de weg bewegen, zouden we dan toch nog een beer spotten? Het bleek echter Klara 32 die op haar gemak overstak naar de andere kant van de weg. Gelukkig zagen we haar op tijd, en hoewel we een lekkere steak voor de BBQ vanavond goed kunnen gebruiken, hadden we na het gedoe gisteren met de spiegel geen zin om vandaag ook nog eens een koe uit de gril te moeten peuteren.
Nadat Fabian 2 uur gereden had, nam Sylvia het stuur over en ook zij reed zo met Winnie weg, alsof ze al jaren gewend was om met dit soort SRV wagens te rijden. We moesten haar er zelfs meerdere malen op wijzen dat als er een bord met 65 staat, dat dit de maximale snelheid is, en deze geldt ook als je bergaf gaat en dus “vanzelf” harder gaat.
Na nog een korte stop bij de supermarkt en benzinestation, kwamen we na een rit van in totaal 10 uur eindelijk aan op onze plek op Zion Canyon Campground. Onderweg tijdens het tanken merkten we al dat het bloedje heet was buiten, maar in de camper met de airco op max. heb je dat niet zo in de gaten. Nu we hier buiten op de campground in Zion, tussen de bergen in, stonden bleek het ook hier om te smoren, zeker 35 graden in de schaduw. We hebben nog even gekeken bij het Virgin riviertje wat om onze camping heen loopt, maar na wat gegeten en allemaal gedoucht te hebben, voelen we allemaal de vermoeidheid, dus het wordt vanavond niet laat.
De eerste levensbehoefte van de kids, de Wifi code, werd met veel gejuich ontvangen bij het inchecken, ze hadden meteen verbinding bij de receptie. Echter, al snel bleek dat ook hier waarschijnlijk de complete camping op dezelfde Wifi code zit, waardoor een postduif versturen waarschijnlijk sneller gaat. Dit verhaal versturen lukt me vandaag niet, steeds valt de verbinding weg. Ik ga het morgen weer proberen.