Dag 12: Zion

Gisteravond bleef het nog lang warm buiten en het koelt hier in Zion s ’nachts amper af, dus het werd een warme en klamme nacht in de camper. De airco hadden we weliswaar de hele avond aangehouden in de camper, maar veel had het niet geholpen. Nou ja, kunnen we alvast een beetje wennen aan wat ons nog te wachten staat straks in Las Vegas. Daar schijnt het s ’nachts gewoon boven de 30 graden te blijven. Pffff.
Bij het opstaan was het wat bewolkt buiten en dat vonden we helemaal niet erg, want het was evengoed al flink warm en met de zon erbij zou het waarschijnlijk niet om uit te houden te zijn. Nadat we met de shuttlebus eerst naar het visitorcenter waren gegaan, bleek dat we de verkeerde kant op waren gegaan en bij het verkeerde visitorcenter stonden. Onze camping, Zion Canyon Campground staat niet in het park, maar 750 meter voor de ingang, in het plaatsje Springdale. En nu stonden we in het bezoekersinfo centrum van….. Springdale.
Daar kregen we echter keurig uitleg en een kaart en infoboekje van het park, en na de shuttlebus de goede kant op genomen te hebben, kwamen we inderdaad aan bij de ingang van Zion National Park. Na vertoon van onze Parkpas bij de entree konden we aansluiten in de rij voor de shuttlebus. Het leek de Efteling wel, allemaal rijen in zigzag vorm richting het opstap punt. Het was wel allemaal keurig geregeld, de ene bus volgde de andere in rap tempo op, en een medewerkster van het park gaf aan hoeveel mensen er door konden. In no-time zaten we in de bus, en lieten ons vervoeren naar punt 7, Weeping Rock. Volgens de folder een “easy hike” van ongeveer een half uur met een vlak pad. Dat sprak ons wel aan, en het bleek een goede keus. We liepen tussen de rotsen, met hier en daar harige squirrels (eekhoorns) die brutaal bij je komen kijken. Het eind van het pad was een overhangend stuk rots waar water vanaf sijpelde en ook tussen de poreuze stenen doorkwam. Heerlijk verkoelend, want zoals gezegd was het evengoed flink warm. (35 graden).
Ondertussen was het al middag, en nadat we ons broodje hadden gegeten in de schaduw bij een klein beekje, gingen we terug naar de bus voor de volgende stop: the Zion Narrows, riverside walk. Dit zou een trial van een uur zijn, maar gezien onze ervaring met de 4 Miles trial in Yosemite bekroop ons toch een stukje twijfel. Om de moed erin te houden kijken we naar de mensen die we tegen komen, die terug komen lopen. Zijn ze erg bezweet, hebben ze een rode kop? Maar aangezien we menig dikke Amerikaan redelijk fris terug zagen lopen, zou het voor ons toch ook wel te doen moeten zijn. Na een leuke route langs prachtige uitzichten kwamen we uit bij stromend water, de Virgin River. Volgens mij is dit dezelfde route die André beschreef in zijn reisverslag.
Hier kon je alleen verder door het water, waarbij het al snel tot heuphoogte kwam. Dit hebben we niet gedaan, al zijn we wel even tot onze knieën in het water geweest om af te koelen. Dat had bijna een filmpje voor Funniest Home Videos opgeleverd, want Frank verloor zijn evenwicht op de ongelijke keien in het water, maar hield het gelukkig nog net droog. Na hier nog even rustig gezeten te hebben, gingen we weer terug om ergens wat te gaan drinken op een terrasje want onze meegenomen flessen water waren ondertussen bijna leeg.
Na 4 heerlijke koude cola’s in een Small beker, ongeveer 3/4 liter per stuk, hadden we nieuwe energie opgedaan voor onze derde trial van vandaag, Emerald Pools. Ook weer een trail van ongeveer een uur. Vanmorgen bij het visitor center hadden we het weerbericht mee gekregen: 34 graden, bewolkt, met in de middag kans op onweer en een bui.
Mwoah, zo’n vaart zal dat niet lopen. Als het KNMI code oranje afkondigt is het ook altijd loos alarm dus dat zal hier ook wel zo zijn. Na zo’n 15 minuten gelopen te hebben zagen we het echter donker worden bovenop de Canyon, en we hoorden ook de eerste donder al. We waren echter bijna op het eindpunt dus even doorstappen dan kunnen we zo terug. Nog voor het eindpunt vielen echter de eerste druppels en gezien de witte waas hoog boven de berg zou het hier niet bij blijven. Rechtsomkeert dus en zo snel mogelijk terug richting bus, terwijl de grote druppels nu snel in hoeveelheid toenamen en inmiddels een stevige bui was geworden. Natuurlijk dacht iedereen er hetzelfde over, waardoor het bij het overdekte opstappunt van de bus een gezellige drukte was. Gelukkig werden er extra bussen ingezet en konden we snel instappen, en onderweg werd het alweer droog. Voordeel was in ieder geval dat de temperatuur even wat gedaald was.
Nu vanavond hebben we tot half 9 lekker buiten kunnen zitten, maar inmiddels regent het weer en zijn we maar naar binnen gegaan. Onze Franse overburen moesten besmuikt lachen dat we alles al opruimden en onze luifel van Minnie indraaiden, want zij bleven gezellig droog onder hun luifel zitten. Tot 5 minuten geleden, toen de bult water die zich op hun luifel had gevormd, in de nek van mamma de Francaise terecht kwam. Nu zitten ook zij binnen in de camper met de luifel ingedraaid. Tja, wie het laatst lacht……..
Morgen gaan we op weg naar Bryce Canyon. Volgens het schema een rit van 2 uur, dus dat is goed te doen. Benieuwd of we nog door de smalle tunnel moeten waar je maar één voor één met je camper doorheen kunt. We gaan het zien.