Dag 13 van Zion naar Bryce

Langzaam begint het tot ons door te dringen dat we inmiddels al over de helft van onze vakantie zijn. Jammer, want het tweede deel van een vakantie gaat voor je gevoel altijd veel sneller dan het eerste deel, en het is zo ontzettend gaaf allemaal.
Gisteravond was het om half 9 weer beginnen te regenen, en dit is ook niet meer opgehouden. De hele nacht heeft het geregend en ook vanmorgen kwam het water nog met bakken tegelijk naar beneden. Jammer hoor, alles ziet er meteen zo triest uit en vooral de tentkampeerders hebben het zwaar. Menig natte tent zagen we ingepakt worden, terwijl ook de temperatuur flink is gedaald.
Ontbijten moesten we dus binnen, en hoewel dat getik op het dak van onze Minnie best gezellig klinkt, moest er nog wel iemand naar buiten om de elektra, water- en afvoerslang los te koppelen voor we weg konden. Met de klonten klei onder mijn slippers en een nat shirt later, waren we, na omgekleed te hebben, gereed om de rit naar Bryce Canyon aan te vangen.
Van Zion naar Bryce rijd je dwars door het Zion park heen, en je moet je dus eerst melden bij de Ranger poort. Hier wordt meteen gevraagd of je een permit wilt hebben voor de lage tunnel, waarbij maar van één kant tegelijk in het midden doorheen gereden kan worden. Dit is de tunnel waar André in zijn verslag ook over schreef, dus deze moesten we inderdaad door. Voor 15 dollar krijg je een toegangsbewijs voor de tunnel, die je rechts aan je voorraam moet plakken. Na zo’n 10 minuten sturen door het Zion gebergte, kwamen we bij een stopbord voor de bewuste tunnel waar een Ranger bij stond. Het leuke was dat we vooraan stonden, en volgens de Ranger moesten we zo’n 10 minuten wachten, want de auto’s vanaf de andere kant reden nu door de tunnel heen. Inderdaad kwamen er meerdere auto’s en campers tegemoet gereden, en hoewel de Ranger met een portofoon in verbinding stond met de andere kant, was het grappig om te zien dat de laatste auto stopte en een soort estafette stokje aan de Ranger gaf. Alles om zeker te weten dat de laatste auto gepasseerd is. Nu mochten wij gaan rijden, en onze Minnie mocht vooraan in de autopolonaise door de 1,2 Mijl lange donkere tunnel.
Zoals gezegd was het sinds gisteravond nog niet opgehouden met regenen, en waar je normaal prachtige uitzichten zou hebben vanaf de weg boven in het Zion Park, was nu alles van een grauwe regensluier voorzien. De weg was hier en daar behoorlijk nat en glibberig, dus we reden rustig aan. Gelukkig hebben we gisteren hier nog kunnen genieten van het mooie uitzicht met beter weer.
Nadat we het Zion Park hadden verlaten, reden we weer door een stuk middle of nowhere, om na verloop van tijd een paar keer klein dorpje door te rijden met slechts een twintigtal huizen en twee kroegen. Blijkbaar de eerste levensbehoefte hier….. Verder valt op dat bij bijna ieder huis aan de voorkant, naast twee goede auto’s, er ook steeds een sloopauto staat. Bijna altijd op blokken zonder wielen, en vaak ook met een gedeeltelijk gesloopte carrosserie. Het is net alsof op ieder moment de Dukes of Hazard uit een zijstraat tevoorschijn kunnen komen.
Bij de tips op de Tioga website hadden we gelezen dat op de weg van Zion naar Bryce een leuk Duits bakkertje zou zitten, genaamd Forscher. Hier zou je koffie met wat lekkers kunnen krijgen, en verschillende soorten versgebakken brood. Dat klopte inderdaad, we hebben er koffie en thee met verschillende Duitse koffiebroodjes genomen en, bij het weggaan een lekker knapperig brood met zonnepitten en wat harde bolletjes gekocht.
Zo tegen half 2 kwamen we bij het plaatsje Ruby’s aan, één straat met links en rechts winkeltjes, motels en restaurants in de stijl gebouwd van het wilde westen met ouderwets houten voorgevels, heel leuk om te zien. Onze campground, Ruby’s Inn, lag in het verlengde van deze straat, en na ingecheckt te hebben konden we direct naar onze plek. Het leek zowaar iets lichter te worden, en de regen werd gelukkig wat minder. Nadat Sylvia eerst nog een was had gedraaid in de Laundry, stapten we om half 3 op de shuttlebus richting ingang Bryce Park. De eerst stop die we deden was Bryce Point, het hoogste punt in het park waarbij je bovenop de rode gesleten zandstenen kijkt, een prachtig uitzicht en goede foto gelegenheid. Gelukkig was het nu droog, maar overal om je heen lag natte rode klei en het was goed oppassen om niet uit te glijden. Daarna hebben we ook nog een stuk van de Sunrise Point Trail gelopen, deze zou totaal zo’n 2 uur duren. Maar ook hier was het behoorlijk glibberig door de vele regen, en het pad ging behoorlijk steil naar beneden. Na zo’n 30 minuten lopen viel ons op dat 80% van de tegenliggers ons met een rood hoofd en hijgend tegemoet kwam, en dat waren niet alleen de mensen met flink overgewicht. Deze mensen moesten ons pad omhoog klimmen, en dat zouden wij dus straks ook nog moeten. Dat was voor ons het sein om te stoppen en rechtsomkeert te maken. Na in totaal een uur waren we weer terug bij de Shuttle bus, een berg foto’s en een kilo klei aan onze schoenen rijker.
Vanavond hebben we weer buiten kunnen eten, langzaam komt het zonnetje weer een beetje tevoorschijn. We zijn nog even naar de winkeltjes van Ruby’s geweest, maar nu koelt het al weer flink af en zijn we de camper ingegaan.
Morgen gaan we naar Page, hopelijk hebben we dan weer mooi weer.